|
Ilustración de Bellina (@bellina_be) |
Volvía de Fisterra, o
destino final, máxico e ancestral do Camiño de Santiago. Na cidade onde xacen
os restos de Prisciliano, o bispo herético confundido co fillo do Zebedeo,
asistín á misa do peregrino, abracei o Apóstolo e aspirei o olor do incenso que
queimaba o gran "botafumeiro" mentres ía dun lado ao outro do
cruceiro da Catedral, curiosamente usado antano para disimular o olor dos
peregrinos. Despois de cumprir con eses ritos iniciei o tramo final do camiño
cara ao Fin da Terra dos celtas, aquela costa, que horrorizou ao xeneral romano
Décimo Junio Bruto cando viu caer o Sol no mar seguido dunha gran labarada que
saía del.
A miña idea era chegar
andando á ría de Corcubión pero o meu esgotamento fixo que me detivese nunha
pequena aldea mariñeira onde preguntei a unhas paisanas por algún sitio onde
puidesen darme cuarto e comida un par de días. Unha delas, con cara de
desgusto, díxome secamente en galego:
—Onde Carmiña, a do
Inglés, estará ben.
Despois tiven que
preguntar sorprendido e curioso onde era iso de "Carmiña, a do
Inglés" e pasados varios minutos de preguntas e respostas puiden, á fin,
saír da aldea, subir por un camiño e chegar a un gran casarón dende onde se vía
o mar. Carmiña, a do Inglés, vivía soa nunha gran casa de pedra restaurada e
dende onde o días claros podíase ver en todo o seu esplendor parte da mítica e
misteriosa "Costa dá Morte".
Carmiña pasaba dos
trinta, de pelo negro, ollos verdes e un corpo rotundo que suavizaba a súa cara
de nena travesa. Convertera a vella casa familiar nun hostal rural despois de
volver de Londres onde se fora con 20 anos detrás dun "jipi", como me
contaron as mulleres mentres me indicaban como chegar alí.
Recibiume cun gran
sorriso e preparoume un dos cuartos con ventás ao mar e unha cama antiga
enorme. Esa noite despois de cear inviteille a sentarse á miña mesa a tomar un
café e contoume a súa historia, eu non hacía máis que fixarme nos seus ollos,
no seu sorriso e na rotundidade do seu corpo, mentres me contaba a súa aventura
londiniense coma se fose un amigo que había tempo non vira.
Ao día seguinte cando
volvía de dar unha volta pola praia, que estaba aos pés da casa, vin unha porta
aberta que dende o pequeno horto traseiro daba á cociña e me asomei. O morbo
que alimentou sempre os meus máis profundos sentimentos eróticos fixo que me
quedase extasiado contemplando a Carmiña cociñando de costas a min, eu
observándoa dende o marco da porta, as súas cadeiras levaban a mesma cadencia
que os movementos dos seus brazos traballando unha masa de fariña na repisa de
mármore da cociña.
Durante o Camiño tes
moitas horas nas que debes ocupar a mente en algo, sobre todo se vas só;
recoñezo que moitas veces pensaba en sexo cando as miñas meditacións xa non me
entretiñan, e como non son de rezar, ao ritmo da camiñada ía quentando a miña
imaxinación, por outro lado nada difícil de quentar, o morbo sempre foi un fiel
compañeiro da miña vida.
—Que cociñas?-
pregunteille aínda turbado pola visión das súas cadeiras.
—Anda lávate as mans e
ven a axudarme se queres- Me dixo con esa risa pícara que acentuaba as pencas
nas súas meixelas.
Claro que quería, me
lavei as mans e lle preguntei en que podía axudar
—Estou a facer unha
masa para unha empanada de bacallau e pasas- respondeume sen levantar a vista.
—Pero toda esa comida,
para quen é?— pregunteino
—Tes que recuperar forzas
despois de tanta camiñada— contestoume mentres nos seus ollos e no seu sorriso apareceu
un punto de picardía que naquel momento me produciu certo formigo polo corpo.
—Ven, queres aprender a
facer unha masa para empanada?.
—Bo..., nunca amasei
nada
—¡Ay rapaz!, fariña non
terás amasado, pero outras cousas...
Creo que me puxen
vermello e me subiu a calor á cara. E ela rindo mostroume como tiña que facer.
—Agora ponte ti.
E ela púxose ás miñas
costas, detrás do meu, axudándome coas súas mans a amasar a fariña, pero... eu
estaba máis pendente de sentir o seu corpo apertado ao meu e non puiden evitar
darme a volta e bicala, ela pareceu asombrada, río e díxome.
—Veña, que rematarei
eu, a masa estragarase con esa quentura que levas.
E partíase de risa
mentres me miraba e seguiu coa masa. Senteime nunha gran mesa de madeira e
díxome que me servise unha copa do viño branco que se estaba a arrefriar na
neveira.
E partíase de risa
mentres me miraba e seguiu coa masa. Senteime nunha gran mesa de madeira e
díxome que me servise unha copa do viño branco que se estaba a arrefriar na
neveira.
—Queres comer aquí, na
cociña?, estarás máis quente— díxome, levantándose da mesa, coma se non tivese
pasado nada.
Quente estase, pensei,
non había dúbida. E cando se achegou á mesa de novo, fun tras ela e volvina
bicar mentres as miñas mans se atrevían a explorar o seu corpo.
—Anda, quita, que se
vai estragar a masa— díxome mentres a cortou en dous anacos e comezou a
traballala co rolo.
Aproveite a súa postura
para bicala no colo e mentres ela lle ía dando forma comecei a acariciarlle o
peito, deténdome nas súas mamilas, as pernas... Eu amasaba lentamente as súas
carnes e ela non dicía nada e seguía ao seu, ata que comezou a xemer. Alí
mesmo, nesa postura, mentres ela movía coas súas mans o rolo chegamos ao
orgasmo, a empanada?, a mellor que comín na miña vida.
Nin que dicir ten que
permanecín na casa de Carmiña, a do Inglés, varios días máis, e a cociña se
converteu no noso campo de batalla. Unhas veces nun cómodo sofá que tiña ao
fondo da cociña e ata un día acurralámonos na esquina da neveira mentres no
lume facía chup chup unha "caldeirada" de peixe sapo. Entre os
deliciosos aromas dos seus guisos tivemos orgasmos gastronómicos, ora con aroma
a arroz con lumbrigante, ora a ameixas á mariñeira ou a empanadas de carne ou
de polbo... aínda hoxe, cando guiso na casa, acórdome dela e deses días na
Costa dá Morte.
Como non me vai gustar
comer e...