CARMIÑA, A DO INGLÉS.

Este relato foi publicado en castelán el 31/03/2014 en "El Pilín, Diario Paranóico". Se queres lelo en castelán usa este enlace.

Ilustración de Bellina (@bellina_be)

Volvía de Fisterra, o destino final, máxico e ancestral do Camiño de Santiago. Na cidade onde xacen os restos de Prisciliano, o bispo herético confundido co fillo do Zebedeo, asistín á misa do peregrino, abracei o Apóstolo e aspirei o olor do incenso que queimaba o gran "botafumeiro" mentres ía dun lado ao outro do cruceiro da Catedral, curiosamente usado antano para disimular o olor dos peregrinos. Despois de cumprir con eses ritos iniciei o tramo final do camiño cara ao Fin da Terra dos celtas, aquela costa, que horrorizou ao xeneral romano Décimo Junio Bruto cando viu caer o Sol no mar seguido dunha gran labarada que saía del.

A miña idea era chegar andando á ría de Corcubión pero o meu esgotamento fixo que me detivese nunha pequena aldea mariñeira onde preguntei a unhas paisanas por algún sitio onde puidesen darme cuarto e comida un par de días. Unha delas, con cara de desgusto, díxome secamente en galego:

—Onde Carmiña, a do Inglés, estará ben.

Despois tiven que preguntar sorprendido e curioso onde era iso de "Carmiña, a do Inglés" e pasados varios minutos de preguntas e respostas puiden, á fin, saír da aldea, subir por un camiño e chegar a un gran casarón dende onde se vía o mar. Carmiña, a do Inglés, vivía soa nunha gran casa de pedra restaurada e dende onde o días claros podíase ver en todo o seu esplendor parte da mítica e misteriosa "Costa dá Morte".

Carmiña pasaba dos trinta, de pelo negro, ollos verdes e un corpo rotundo que suavizaba a súa cara de nena travesa. Convertera a vella casa familiar nun hostal rural despois de volver de Londres onde se fora con 20 anos detrás dun "jipi", como me contaron as mulleres mentres me indicaban como chegar alí.

Recibiume cun gran sorriso e preparoume un dos cuartos con ventás ao mar e unha cama antiga enorme. Esa noite despois de cear inviteille a sentarse á miña mesa a tomar un café e contoume a súa historia, eu non hacía máis que fixarme nos seus ollos, no seu sorriso e na rotundidade do seu corpo, mentres me contaba a súa aventura londiniense coma se fose un amigo que había tempo non vira.

Ao día seguinte cando volvía de dar unha volta pola praia, que estaba aos pés da casa, vin unha porta aberta que dende o pequeno horto traseiro daba á cociña e me asomei. O morbo que alimentou sempre os meus máis profundos sentimentos eróticos fixo que me quedase extasiado contemplando a Carmiña cociñando de costas a min, eu observándoa dende o marco da porta, as súas cadeiras levaban a mesma cadencia que os movementos dos seus brazos traballando unha masa de fariña na repisa de mármore da cociña.

Durante o Camiño tes moitas horas nas que debes ocupar a mente en algo, sobre todo se vas só; recoñezo que moitas veces pensaba en sexo cando as miñas meditacións xa non me entretiñan, e como non son de rezar, ao ritmo da camiñada ía quentando a miña imaxinación, por outro lado nada difícil de quentar, o morbo sempre foi un fiel compañeiro da miña vida.

—Que cociñas?- pregunteille aínda turbado pola visión das súas cadeiras.

—Anda lávate as mans e ven a axudarme se queres- Me dixo con esa risa pícara que acentuaba as pencas nas súas meixelas.

Claro que quería, me lavei as mans e lle preguntei en que podía axudar

—Estou a facer unha masa para unha empanada de bacallau e pasas- respondeume sen levantar a vista.

—Pero toda esa comida, para quen é?— pregunteino

—Tes que recuperar forzas despois de tanta camiñada— contestoume mentres nos seus ollos e no seu sorriso apareceu un punto de picardía que naquel momento me produciu certo formigo polo corpo.

—Ven, queres aprender a facer unha masa para empanada?.

—Bo..., nunca amasei nada

—¡Ay rapaz!, fariña non terás amasado, pero outras cousas...

Creo que me puxen vermello e me subiu a calor á cara. E ela rindo mostroume como tiña que facer.

—Agora ponte ti.

E ela púxose ás miñas costas, detrás do meu, axudándome coas súas mans a amasar a fariña, pero... eu estaba máis pendente de sentir o seu corpo apertado ao meu e non puiden evitar darme a volta e bicala, ela pareceu asombrada, río e díxome.

—Veña, que rematarei eu, a masa estragarase con esa quentura que levas.

E partíase de risa mentres me miraba e seguiu coa masa. Senteime nunha gran mesa de madeira e díxome que me servise unha copa do viño branco que se estaba a arrefriar na neveira.

E partíase de risa mentres me miraba e seguiu coa masa. Senteime nunha gran mesa de madeira e díxome que me servise unha copa do viño branco que se estaba a arrefriar na neveira.

—Queres comer aquí, na cociña?, estarás máis quente— díxome, levantándose da mesa, coma se non tivese pasado nada.

Quente estase, pensei, non había dúbida. E cando se achegou á mesa de novo, fun tras ela e volvina bicar mentres as miñas mans se atrevían a explorar o seu corpo.

—Anda, quita, que se vai estragar a masa— díxome mentres a cortou en dous anacos e comezou a traballala co rolo.

Aproveite a súa postura para bicala no colo e mentres ela lle ía dando forma comecei a acariciarlle o peito, deténdome nas súas mamilas, as pernas... Eu amasaba lentamente as súas carnes e ela non dicía nada e seguía ao seu, ata que comezou a xemer. Alí mesmo, nesa postura, mentres ela movía coas súas mans o rolo chegamos ao orgasmo, a empanada?, a mellor que comín na miña vida.

Nin que dicir ten que permanecín na casa de Carmiña, a do Inglés, varios días máis, e a cociña se converteu no noso campo de batalla. Unhas veces nun cómodo sofá que tiña ao fondo da cociña e ata un día acurralámonos na esquina da neveira mentres no lume facía chup chup unha "caldeirada" de peixe sapo. Entre os deliciosos aromas dos seus guisos tivemos orgasmos gastronómicos, ora con aroma a arroz con lumbrigante, ora a ameixas á mariñeira ou a empanadas de carne ou de polbo... aínda hoxe, cando guiso na casa, acórdome dela e deses días na Costa dá Morte.

Como non me vai gustar comer e...